Η Θεογονία του Ησιόδου

Στη Θεογονία του Ησιόδου η Γαία ήταν η πρώτη θεά που παρουσιάστηκε μετά το Χάος. Μετά το Χάος εμφανίστηκε και ο Έρως. Είναι τρεις μορφές που προϋπάρχουν. Από τους τρεις πρώτους θεούς μόνο ο Έρως δε γεννά απογόνους. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, και από την ένωση των δυο τους γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα.

Ο Ησίοδος

Η Γαία με σύζυγο τον Ουρανό γέννησε τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Θεωρήθηκε μητέρα των Θεών και των ανθρώπων και λατρευόταν. Την επικαλούνταν συνήθως όσοι ορκίζονταν. Ο Ουρανός επειδή μισούσε τα παιδιά του, τα έχωσε στα Τάρταρα, βαθιά στα έγκατα της γης. Ο Κρόνος, ένας από τους Τιτάνες, βρίσκει την ευκαιρία και του κόβει τους όρχεις την ώρα που κοιμόταν. Από το αίμα που κύλησε στη γη θα γεννηθούν οι Γίγαντες, οι νύμφες Μελίες και οι Ερινύες. Από τα γεννητικά όργανα που ρίχτηκαν στη θάλασσα θα γεννηθεί η θεά Αφροδίτη.

Οι 12 Θεοί του Ολύμπου

Ο Δίας ήταν ο μικρότερος γιος του Κρόνου και της Ρέας (Τιτάνες και οι δύο). Ετυμολογείται από ινδοευρωπαϊκή ρίζα που σημαίνει ημέρα και ουρανός και φαίνεται καθαρά στη λατινική λέξη για την ημέρα: dies. Ο Ουρανός και η Γαία είχαν προφητεύσει ότι ο Κρόνος θα εκθρονιζόταν από ένα παιδί του. Για να προστατευτεί από αυτόν τον κίνδυνο, ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του την ώρα που γεννιόνταν, όπως την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Άδη και τον Ποσειδώνα. Η Ρέα, απεγνωσμένη, εξαπατά τον Κρόνο δίνοντάς του να καταπιεί μια πέτρα και εμπιστεύεται το μικρό Δία στη φροντίδα της νύμφης Αμάλθειας και των Κουρητών (Παυσανίας VΙΙΙ, 36.2-3). Ενόσω η νύμφη ασχολείται με την ανατροφή του, οι Κουρήτες χτυπώντας με δύναμη τις ασπίδες τους, αποτρέπουν να αποκαλυφθεί ο τόπος διαμονής του μικρού από το κλάμα του. Ο Δίας είχε καθιερωθεί ως ο πανίσχυρος βασιλιάς των θεών, πατέρας όλων, ο θεός του ουρανού και των καιρικών μεταβολών, που ο κεραυνός του ήταν το έσχατο όπλο στο οποίο δεν υπήρχε τρόπος αντίστασης.

Ο Δίας

Ο αδελφός του Δία, ο Ποσειδώνας, αντιπροσώπευε μια άλλη φυσική δύναμη και ήταν βασιλιάς της θάλασσας, των αλόγων και των σεισμών. Ο Όμηρος αναφέρεται σε μια τριπλή διαίρεση του κόσμου, στην οποία ο τρίτος αδερφός, ο Άδης, πήρε στη μοιρασιά τον κάτω κόσμο. Το βασίλειο του Άδη ήταν το πέρασμα από τον κόσμο των ζωντανών στον κόσμο των νεκρών, ο τόπος που κρίνονται οι ψυχές με τη συμβουλή του Μίνωα, του Ραδάμανθυ και του Αιακού. Στις πύλες του Άδη στεκόταν ο Κέρβερος (φύλακας σκύλος).

Ο Ποσειδώνας

Η Ήρα ήταν αδελφή και σύζυγος του Δία, θεά του γάμου και της μητρότητας, και έντονα εχθρική προς την Τροία. Μια χειμωνιάτικη νύχτα, αφού εξαπολύει μια δυνατή καταιγίδα, ο Δίας παίρνει την αθώα μορφή ενός κούκου, και βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά της Ήρας. Όταν εκείνη τον καλύπτει με τον μανδύα της, ο θεός παίρνει πάλι την κανονική μορφή του και προσπαθεί να τη βιάσει. Η Ήρα τρομαγμένη προσπαθεί να αποτρέψει τον αδελφό της, επικαλούμενη το σεβασμό απέναντι στη μητέρα τους Ρέα. Την πείθει όμως αφού της υπόσχεται να την κάνει γυναίκα του. Την ημέρα του γάμου τους, το ζευγάρι δέχεται από τη γιαγιά τους Γαία τα περίφημα χρυσά μήλα από τον κήπο των Εσπερίδων (Παυσανίας ΙΙ, 36.1).

Ο Απόλλωνας ήταν γιος της Λητώς και του Δία, που τον τεκνοποίησαν μεταμορφωμένοι και οι δύο σε ορτύκια.  Με το τόξο του και τη μουσική του και τους αλάθητους χρησμούς του, θεωρήθηκε η ενσάρκωση της πιο αυστηρής και πνευματικής πλευράς της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Ο Απόλλωνας, ήταν ιδιαίτερα ενεργός ερωτικά, με πιο χαρακτηριστικές τις παρακάτω περιπέτειες. Στην κοιλάδα των Τεμπών προσπαθεί να ερωτοτροπήσει με τη Δάφνη, κόρη του ποταμού Πηνειού και της Μητέρας Γης. Η Δάφνη για να ξεφύγει από τις ερωτικές του απαιτήσεις ζητά να μεταμορφωθεί σε φυτό. Ο Απόλλωνας, απαρηγόρητος, κάνει τη δάφνη το ιερό του φυτό και στέφεται με τα φύλλα της όπως θα στέφονταν αργότερα και οι νικητές των Πυθικών Αγώνων. Στις Αμύκλες, ο θεός ερωτεύεται το νεαρό Υάκινθο και αγωνίζεται στη δισκοβολία με τον Βόρειο Άνεμο για το ποιος θα τον κερδίσει. Ο Βόρειος Άνεμος αλλάζει την πορεία του δίσκου που χτυπάει τον νεαρό στο πρόσωπο θανάσιμα. Από το αίμα του Υάκινθου φυτρώνει τότε το κόκκινο λουλούδι, μέσα στο οποίο ο Απόλλωνας εμφανίζει τα γράμματα “ΑΙ” ως έκφραση του αιώνιου θρήνου του. Παρόμοια είναι η ιστορία και με τον Κυπάρισσο, ενός άλλου νέου που επίσης ερωτεύθηκε ο Απόλλωνας, που μεταμόρφωσαν οι θεοί σε κυπαρίσσι ως ένδειξη αιώνιου πένθους.

Ο Απόλλωνας

Η δίδυμη αδελφή του, η παρθένα Άρτεμη, ήταν η θεά του κυνηγιού, που κι αυτή προστάτευε τις γεννήσεις των παιδιών. Όντας ακόμα πολύ μικρή, η Άρτεμη αγκαλιάζει τον πατέρα της Δία από τα γόνατα και του ζητά αυτό που θέλει περισσότερο να έχει στη ζωή της: να παραμείνει αιώνια παρθένα, ένα τόξο και μερικά βέλη σαν αυτά του αδελφού της Απόλλωνα, ένα χιτώνα μέχρι τα γόνατα, όλα τα βουνά του κόσμου, και συνοδεία της στα κυνήγια είκοσι Νύμφες των ποταμών και εξήντα Ωκεανίδες. Ο Αλφειός, ποτάμια θεότητα, προσπάθησε να ενωθεί μαζί της ενώ η θεά έκανε μπάνιο με τις νύμφες της. Υποπτευόμενη τις προθέσεις του, η Άρτεμης αλείφει με λευκή λάσπη τα πρόσωπα των συνοδών της και το δικό της, ώστε να μην μπορεί ο Αλφειός να την ξεχωρίσει (Καλλίμαχος: Ύμνος ΙΙΙ, 1 κ.ε.).

Ευγενικότερος και λιγότερο φοβερός ήταν ο Ερμής, γιος του Δία και της Μαίας.  Ήταν ο θεός των ποιμένων και των ταξιδιωτών όλου του κόσμου, ο αγγελιοφόρος των θεών, οδηγός των ψυχών στον Άδη, και εφευρέτης της λύρας που κατασκεύασε από το κέλυφος μιας χελώνας. Με τα τεχνάσματά του ήταν από τους πιο σκανταλιάρηδες θεούς. Το ίδιο πρωινό που γεννήθηκε, σκαρφάλωσε έξω από την κούνια του και έκλεψε τις αγελάδες του Απόλλωνα, σέρνοντάς τις μάλιστα από την ουρά για να μπερδέψει τον θεό και να μην ακολουθήσει τα ίχνη τους και τις βρει. Όταν αργότερα θα αποκαλυφθεί ο αυτουργός της κλοπής, ο Απόλλωνας θα συμφωνήσει να του αφήσει τα ζώα με αντάλλαγμα τη μουσική λύρα.

Ο Ερμής

Υπήρχε κι ένας άλλος τεχνίτης, ο κουτσός σιδηρουργός Ήφαιστος. Ήταν γιος της Ήρας, η οποία όμως ντρεπόταν για την παραμόρφωση του παιδιού που είχε συλλάβει μόνη της, και τον ρίχνει από τον Όλυμπο στη θάλασσα. Εκεί τον περιμαζεύουν η Θέτιδα και η Ευρυνόμη. Μια μέρα, η Ήρα ζηλεύοντας τα κοσμήματα της Θέτιδας, ρωτά επίμονα τη Νηρηίδα να μάθει ποιος τα κατασκεύασε. Όταν έμαθε ότι δημιουργός τους ήταν ο γιος που είχε εγκαταλείψει, παίρνει πίσω στον Όλυμπο τον Ήφαιστο, του διαθέτει ένα σιδηρουργείο με είκοσι φυσερά και του δίνει την Αφροδίτη για σύζυγο. Αργότερα, ο Δίας θα τον ξαναρίξει από τον Όλυμπο, επειδή είχε βοηθήσει την Ήρα, όταν εκείνη ήταν κρεμασμένη από τον ουράνιο θόλο ως τιμωρία για την καταιγίδα που είχε στείλει ενάντια στον Ηρακλή (Ησίοδος, Θεογονία 927).

Ο Ήφαιστος

Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, ήταν μάλλον μια ανόητη και ενοχλητική περίπτωση παρά μια σκοτεινή δύναμη που θα έπρεπε κανείς να την παίρνει στα σοβαρά. Ήταν το μοναδικό αρσενικό παιδί του Δία και της Ήρας. Απέκτησε με την Αφροδίτη τρία παιδιά: τον Φόβο, τον Δείμο και την Αρμονία. Όταν ο Ήφαιστος τον έπιασε να συνουσιάζεται στο κρεβάτι του με τη γυναίκα του, την Αφροδίτη, τον γελοιοποίησε μπροστά σε όλους τους θεούς τυλίγοντάς τους σε ένα λεπτό χρυσό δίχτυ (Ησίοδος, Θεογονία 933-7). Ο Κύκνος, γιος του Άρη και της Πελοπείας, σκληρός και αλαζόνας, συνήθιζε να επιτίθεται και να σκοτώνει τους προσκυνητές που κατευθύνονταν στους Δελφούς επειδή επιθυμούσε να αναγείρει με τα κρανία τους ένα βωμό για τον πατέρα του. Στην Ίτωνο, κοντά στον Αλμυρό, βρίσκεται στον δρόμο του ο Ηρακλής. Ο Θηβαίος ήρωας σκοτώνει τον Κύκνο και τρέπει σε φυγή τον Άρη που προσέτρεξε για να βοηθήσει τον γιο του (Απολλόδωρος ΙΙ, 7.7, Παυσανίας Ι, 27.6).

Ο Άρης

Η Αφροδίτη γεννήθηκε από τους όρχεις του Ουρανού. Όπως την παρουσιάζει ο Όμηρος, ήταν κωμικό πρόσωπο στο πεδίο της μάχης, αλλά στη δική της σφαίρα επιρροής ως θεά του έρωτα ήταν επικίνδυνη. Ήταν η θεά της ομορφιάς και του ερωτικού πόθου, και γυναίκα του Ήφαιστου, που τον απατά όμως με τον Άρη. Εκτός από τα παιδιά που απόκτησε με τον εραστή της και αναφέρονται παραπάνω, τεκνοποιεί τον Πρίαπο με τον Διόνυσο, τον Ερμαφρόδιτο με τον Ερμή, και τον Αινεία με τον Αγχίση. Κατά τη διάρκεια του γάμου του Πηλέα και της Θέτιδας, η Αφροδίτη, η Αθηνά και η Ήρα διαφωνούν μεταξύ τους για το ποια είναι πιο όμορφη, ύστερα από υποκίνηση της Έριδας που είχε προσβληθεί επειδή ήταν η μοναδική από τους θεούς που δεν ήταν προσκεκλημένη. Αφήνει λοιπόν να κυλήσει στο έδαφος ένα χρυσό μήλο που έγραφε πάνω “για την πιο όμορφη”. Ο Δίας για να δώσει τέλος στη διαμάχη των τριών, αφήνει την απόφαση στον Πάρη, τον Τρώα πρίγκιπα. Η Ήρα για να τον πείσει του προσφέρει πλούτη και εξουσία, η Αθηνά σοφία, ομορφιά και νίκη σε όλες τις μάχες, και η Αφροδίτη του προσφέρει την αγάπη της Ωραίας Ελένης. Ο Πάρις επιλέγει την Αφροδίτη, και με τη βοήθειά της, κατευθύνεται στη Λακωνία για να απαγάγει την όμορφη σύζυγο του Μενελάου.

Η Αφροδίτη

Η Δήμητρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν η θεά της ευφορίας και ειδικά των δημητριακών. Ενώνεται με τον Ιασίωνα, γιο του Δία και της Ατλαντίδας Ηλέκτρας, και συλλαμβάνει τον γιο της Πλούτο πάνω σε ένα λιβάδι οργωμένο τρεις φορές. Με τον Δία αποκτάει την Κόρη, η οποία όμως αρπάζεται από τον Άδη. Η Δήμητρα την αναζητά μάταια με έναν αναμμένο πυρσό για εννιά μέρες και εννιά νύχτες. Όταν πληροφορείται από τον Ήλιο ότι η θυγατέρα της Κόρη βρισκόταν στον Άδη και ότι ο Δίας δεν είχε κάνει τίποτα για να τον αποτρέψει, η Δήμητρα σταματά τη γονιμοποίηση των σπόρων, κάνοντας το ανθρώπινο γένος να υποφέρει από σιτοδεία. Μάταια δέχεται τις επικλήσεις όλων των θεών να αλλάξει την απόφασή της. Τελικά ο Δίας διατάζει τον αδελφό του Άδη να την αφήσει να γυρίσει πίσω. Όμως για να γυρίσει από το βασίλειο των νεκρών, η Κόρη δεν έπρεπε να φάει καμία τροφή όσο βρισκόταν εκεί. Ο Άδης όμως της είχε προσφέρει ένα σπυρί ρόδι, και ο Ασκάλαφος την είχε δει να το τρώει. Έτσι η επιστροφή της στη γη δεν μπορούσε να είναι μόνιμη. Ανέβαινε εννέα μήνες το χρόνο και έμενε τους υπόλοιπους τρεις στον Άδη, όπου βασίλευε με το όνομα Περσεφόνη (Ομηρικοί Ύμνοι ΙΙ).

Η Αθηνά γεννήθηκε στην Αλίφηρα, κοντά στην αρχαία Ολυμπία. Ο Δίας σπέρνει στην Μήτι (μια Ωκεανίδα) την Αθηνά την οποία όμως καταβροχθίζει πριν τη γέννα, επειδή η Γαία και ο Ουρανός τον προειδοποίησαν ότι αν έμενε ξανά έγκυος, θα γεννούσε αρσενικό παιδί το οποίο θα γινόταν κυρίαρχος του ουρανού. Η Αθηνά συνεχίζει να μεγαλώνει στο κεφάλι του πατέρα της μέχρι να του το ανοίξει ο Ήφαιστος με ένα τσεκούρι και να ξεπεταχτεί ενήλικη και πάνοπλη.

Στο Ερέχθειο της Ακρόπολης διαγωνίσθηκε με τον Ποσειδώνα για το ποιος θα γίνει προστάτης της Αθήνας. Ο Ποσειδώνας χτυπάει με την τρίαινά του το έδαφος και αναβλύζει μια πηγή με θαλασσινό νερό. Η Αθηνά φυτεύει μπροστά στον βασιλιά Κέκροπα ένα ελαιόδεντρο ανάμεσα στους βράχους και η ετυμηγορία των ολύμπιων θεών της δίνει τη νίκη. Αυτή η αναμέτρηση παρουσιάζεται από τον Άγιο Αυγουστίνο σε διαφορετική εκδοχή. Αναφέρει ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι των Αθηνών ανέλαβαν να πάρουν αυτήν την απόφαση. Όλοι οι άνδρες ψήφισαν υπέρ του Ποσειδώνα, ενώ οι γυναίκες υπέρ της Αθηνάς. Η νίκη της θεάς με μία ψήφο διαφορά εξοργίζει τον Ποσειδώνα που πλημμυρίζει με θαλασσινό νερό την Αττική. Οργισμένοι και οι Αθηναίοι αφαιρούν από τις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου και επιβάλλουν την απαγόρευση των μητρωνύμων.

Η Αθηνά

Η Αθηνά είχε αναθέσει στον Ήφαιστο τη σφυρηλάτηση των όπλων της, και εκείνος εξαπατημένος από τον Ποσειδώνα, πιστεύει ότι η παρθένα θεά θα του δώσει για αντάλλαγμα την αγάπη της. Όταν προσπαθεί να την κατακτήσει με τη βία, εκσπερματώνει στο μηρό της Αθηνάς, η οποία σκουπίζει το σπέρμα με μια τούφα μαλλί και το πετά στο έδαφος, από όπου γεννιέται ο Εριχθόνιος, ένα παιδί που από τη μέση και κάτω έχει σώμα φιδιού. Η Αθηνά τον βάζει σε ένα καλάθι και τον φέρνει στο βασίλειο του Κέκροπα αναθέτοντας τη φροντίδα του στην κόρη του Πάνδροσο. Οι αδελφές της, Άγλαυρος και Έρση, παραβιάζουν την απαγόρευση να ανοίξουν το καλάθι, βλέπουν το παράξενο πλάσμα, τρελαίνονται και πηδούν από τα τείχη της Ακρόπολης. Μαθαίνοντας την είδηση, η Αθηνά ρίχνει πάνω στην πεδιάδα της Αττικής τον τεράστιο βράχο που κουβαλούσε για την οχύρωση της πόλης, δημιουργώντας έτσι τον Λυκαβηττό.

Η Εστία ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδελφή του Δία, του Ποσειδώνα και των άλλων θεών. Ήταν η θεά της εστίας κάθε σπιτιού και υπήρξε το σύμβολο της φιλοξενίας και του απαραβίαστου οικογενειακού ασύλου. Σ΄ αυτήν πρόσφεραν τους πρώτους καρπούς των αγρών, τις λεγόμενες απαρχές των καρπών. Σε κάθε σπίτι, ακριβώς στο κέντρο, και σε σχήμα κυκλικό υπήρχε η εστία. Εκεί έκαιγε  συνεχώς το ιερό πυρ. Κάθε πόλη βέβαια είχε την κοινή της εστία. Αν ποτέ έσβηνε η ιερή φλόγα, θεωρούνταν πολύ κακός οιωνός. Θα έπρεπε να αναφτεί ξανά απευθείας από τον ήλιο για να είναι αμόλυντη.

Ο Διόνυσος παρόλο που δεν ήταν ολύμπιος θεός, είχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά και τη ζωή των Αθηναίων αφού σχετιζόταν με τις γιορτές και τη διασκέδαση που προσέφερε η οινοποσία. Ήταν γιος του Δία, ο οποίος παίρνοντας τη μορφή θνητού πλαγιάζει με τη Σεμέλη, τη μικρότερη κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας. Ήταν ο θεός του κρασιού. Δεν είχε μεγάλο ρόλο στα ομηρικά έπη, κάτι που έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με το ρόλο που έπαιζε στη ζωή των Ελλήνων της κλασσικής εποχής.

Ο Διόνυσος

Στη Νάξο, ο Διόνυσος βρίσκει την Αριάδνη εγκαταλειμμένη από τον Θησέα, και την οδηγεί στη Λήμνο, όπου αποκτά μαζί της τον Θόα, τον Στάφυλο, τον Οινοπίωνα και τον Πεπάρηθο. Στην Καλυδώνα, κοντά στο Μεσολόγγι, επισκέπτεται τον βασιλιά Οινέα και ερωτεύεται τη σύζυγό του Αλθαία. Ο άρχοντας, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον θεό, απομακρύνεται με την πρόφαση ότι πρέπει να κάνει μια θυσία. Τότε ο Διόνυσος πλαγιάζει με τη βασίλισσα και αποκτά μαζί της τη Δηιάνειρα, τη μέλλουσα σύζυγο του Ηρακλή. Όταν επιστρέφει ο Οινέας, ο θεός τον ανταμείβει για τη ‘φιλοξενία’ του χαρίζοντάς του την άμπελο και μαθαίνοντάς του πως να την καλλιεργεί (Απολλόδωρος Ι, 8.1).

Οι τρεις Χάριτες

Ήταν κόρες του Δία και της Ευρυνόμης, και δέχονταν τις σημαντικότερες εκδηλώσεις λατρείας καθιερωμένες από τον βασιλιά Ετεοκλή. Η Ευφροσύνη έδινε δώρο τη σοφία, η Αγλαΐα τη δόξα, και η Θάλεια έδινε δώρο την ομορφιά. Παρέμεναν πάντα νέες και έφερναν σε θεούς και θνητούς τη χαρά, την ομορφιά και τη δημιουργικότητα.

Οι εννιά Μούσες

Ερωτοτροπώντας για εννιά νύχτες με την Τιτανίδα Μνημοσύνη, Ο Δίας αποκτά μαζί της τις εννιά μούσες. Είναι η Κλειώ, η Ευτέρπη, η Θάλεια, η Μελπομένη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Πολύμνια, η Ουρανία και η Καλλιόπη. Ήταν οι προστάτιδες της δημιουργίας, της ομορφιάς και των τεχνών.

Οι τρεις Μοίρες

Ήταν θεότητες, κόρες του Δία που κυβερνούσαν τη ζωή του ανθρώπου από τη γέννηση ως το θάνατό του. Ήταν τρεις. Η Κλωθώ που έκλωθε το νήμα της ζωής, η Λάχεση που μοίραζε το καλό ή το κακό, και η Άτροπος που έκανε τα παραπάνω αναπότρεπτα έως το θάνατο.

Οι Ώρες

Οι Ώρες ήταν οι θεότητες των καιρών και του χρόνου. Ήταν τρεις: η Ευνομία, η Δίκη, και η θεά Ειρήνη. Ήταν κόρες του Δία και της Θέμιδος, και αδελφές των Μοιρών και των Νυμφών που κατοικούσαν στον Ηριδανό ποταμό.


Επίλογος

Οι θεοί είναι σε εκπληκτικό βαθμό, δημιουργήματα φτιαγμένα κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου και επιρρεπή σε αποκλειστικά ανθρώπινα πάθη. Ο Πλάτωνας δίδασκε την αθανασία της ψυχής αλλά δε βρήκε καμιά απήχηση στους κοινούς ανθρώπους, ούτε και η διδασκαλία του Πυθαγόρα για τη μετεμψύχωση. Οι Έλληνες προσδοκούσαν να επιζήσουν μόνο στη μνήμη των μεταγενέστερών τους, των απογόνων τους. Αυτό το στοιχείο συνέτεινε πολύ στη διαμόρφωση του ισχυρού αισθήματος ότι η οικογένεια και η λατρεία της χρειάζονται γιούς για να τη συνεχίσουν.

Όλα τα ποτάμια ήταν θεοί, οι νύμφες λατρεύονταν ομαδικά ή ατομικά σε μικρά τοπικά ιερά, και οι θάλασσες και τα βουνά είχαν τα δικά τους πνεύματα. Λιθόχτιστοι λατρευτικοί ναοί άρχισαν να χτίζονται γύρω στο 700. Οι μεγάλες θυσίες στις μεγάλες γιορτές ήταν δημόσια γεύματα, αξιομνημόνευτες ευκαιρίες για ένα λαό που δεν έτρωγε κρέας τόσο συχνά.

(κύρια πηγή: Πέδρο Αλάγια, “Μυθολογικός Άτλας της Ελλάδας”)

Αφήστε μια απάντηση

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ