Ο επίσημος γερμανικός όρος τους ήταν Freudenabteilung, αριθμούσαν τις 10 και στεγάζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, συμπεριλαμβανομένου και του Άουσβιτς. Ο επικεφαλής των SS Heinrich Himmler είναι ο ιθύνων νους που συνέλαβε την ιδέα για τη δημιουργία τους το 1942.
Οι αιχμάλωτες γυναίκες υποχρεώνονταν να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορέξεις των φρουρών αλλά και των κρατουμένων που ήταν συνεργάσιμοι με τους κατακτητές. Ο Himmler σε μια επιστολή του προς τον διοικητή του Άουσβιτς Rudolf Hoess, γράφει: “Θεωρώ ότι είναι επιτακτική ανάγκη να επιβραβεύουμε γενναιόδωρα τους σκληρά εργαζόμενους κρατουμένους με γυναίκες σε μπουρδέλα.”
Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που απάρτιζαν τις μεραρχίες της ηδονής, προήλθαν από το γυναικείο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ravensbrück. Οι κρατούμενες που έφταναν στο συγκεκριμένο στρατόπεδο εντάσσονταν σε συγκεκριμένες κατηγορίες που καθεμιά είχε ως χαρακτηριστικό της γνώρισμα ένα υφασμάτινο τρίγωνο με διαφορετικό χρώμα που ραβόταν στο πέτο.
Οι Πολωνέζες έφεραν ένα κόκκινο τρίγωνο, οι Εβραίες κίτρινο και όσες είχαν διαπράξει ποινικά αδικήματα πράσινο. Υπήρχε και η λεγόμενη κατηγορία των αντικοινωνικών στοιχείων που είχαν ένα τρίγωνο μαύρου χρώματος. Σ’ αυτή ανήκαν άνεργες, επαίτες, άστεγες, πόρνες, Ρομά και γενικότερα όσες ήταν ανεπιθύμητες στο Άρειο έθνος.
Πολλές φορές συγκαταλέγονταν και Γερμανίδες υπήκοοι που κρίνονταν ελευθέρων ηθών και είχαν φυλακιστεί. Αυτές οι γυναίκες ξεχώριζαν στην ομογενοποιημένη κοινωνία από το τολμηρό του ντυσίματός τους, από τον αντικομφορμισμό τους, τις ιδέες τους, τη μάχη που έδιναν για τη χειραφέτηση του ασθενούς φύλου και γενικότερα για οτιδήποτε αντιβαίνει στις νόρμες του ναζιστικού εθνικοσοσιαλισμού. Αυτές αλλά και πολλές γυναίκες από τις προηγούμενες κατηγορίες, κυρίως Πολωνέζες, υποχρεώθηκαν να συγκροτήσουν τις μεραρχίες της ηδονής.
Η αρχιτεκτονική αυτών των ιδιότυπων οίκων ανοχής είχε ως εξής: υπήρχε μία αίθουσα αναμονής για τους στρατιώτες, μία αίθουσα που διέμεναν οι φύλακες που επέβλεπαν τις ιερόδουλες, τουαλέτες, ένα ενιαίο δωμάτιο διαμονής για τις ιερόδουλες, και πολλά μικρά δωμάτια που χωρούσαν μόνο ένα κρεβάτι για να λαμβάνει χώρα η σεξουαλική πράξη. Κάθε πόρτα είχε μια τρύπα για να παρακολουθούν οι φύλακες και να ελέγχουν ότι τηρούταν η απαγόρευση συνομιλίας των στρατιωτών με τις ιερόδουλες. Η σεξουαλική επαφή διαρκούσε είκοσι λεπτά, ενώ κάθε μία από τις γυναίκες έπρεπε να ικανοποιήσει ημερησίως οχτώ στρατιώτες, και σαράντα εβδομαδιαίως.
Ενώ κάθε κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κουρευόταν γουλί, οι ιερόδουλες ήταν οι μόνες που τους επιτρεπόταν να αφήνουν τα μαλλιά τους μακριά.
Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ravensbrück βρέθηκε μέσα σε ένα γκαράζ μια κάρτα που έφερε τα εξής στοιχεία: τον αριθμό της κρατούμενης (χωρίς όνομα), την ημερομηνία γέννησής της, και στο κάτω δεξιό μέρος τις λέξεις “γυναίκα πόρνη“. Μετά τη νίκη των συμμάχων και την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων, οι γυναίκες που υπέστησαν τόσα χρόνια αυτή τη βάναυση μεταχείριση παρέμειναν σιωπηλές. Πολύ λίγες παραδέχτηκαν τα όσα υπέστησαν. Ο στιγματισμός που θα συνόδευε την παραδοχή ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης κατ’ εξακολούθηση θα ισοδυναμούσε με έναν δεύτερο βιασμό.
Στο μουσείο του Ravensbrück εκτίθεται ένα σημείωμα που άφησε μια γυναίκα που εκδιδόταν στο Άουσβιτς λίγο πριν αυτοκτονήσει, και αναφέρει:
I was a teacher of music, a mother to a daughter, the wife of a loving husband. Now I am alive but I am dead inside because of what they made me do.
Αυτές οι μεραρχίες της ηδονής έγιναν ευρέως γνωστές από το μυθιστόρημα του Ka-tzetnik 135633 με τίτλο House of Dolls (1955). Το Ka-tzetnik 135633 είναι ψευδώνυμο του Yehiel De-Nur (1909 – 2001), Εβραίου συγγραφέα, ο οποίος επέζησε από τις ναζιστικές θηριωδίες όντας έγκλειστος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Φημολογείται ότι πηγή έμπνευσης για το βιβλίο του υπήρξε το ημερολόγιο μιας 14χρονης νεαρής Εβραίας που αιχμαλωτίστηκε στην Πολωνία, και αναγκάστηκε να γίνει ιερόδουλη στις μεραρχίες της ηδονής. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ο Yehiel De-Nur βασίστηκε στα βιώματα της ίδιας του της αδελφής!
Οι στρατιωτικοί οίκοι ανοχής της ναζιστικής Γερμανίας (Soldatenbordell)
Οι Ναζί δημιούργησαν περισσότερους από 500 οίκους ανοχής σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, που λειτουργούσαν αποκλειστικά για τους μεταφερόμενους στρατιώτες που πήγαιναν ή επέστρεφαν από το μέτωπο. Συνήθως λειτουργούσαν σε ξενοδοχεία που είχαν κατασχεθεί και εβραϊκές Συναγωγές, ενώ φυλάσσονταν αδιαλείπτως από τη Βέρμαχτ. Υπολογίζεται ότι πάνω από 30.000 γυναίκες διαφόρων εθνοτήτων απήχθησαν και υποχρεώθηκαν να δουλέψουν σε αυτά.
Στην κατεχόμενη Γαλλία, οι Γερμανοί στρατιώτες προμηθεύονταν μια ειδική κάρτα για να επισκέπτονται τους οίκους ανοχής και τους απαγορευόταν να έχουν σεξουαλική επαφή με Γαλλίδες εκτός αυτών που ήταν επισήμως εγγεγραμμένες ως ιερόδουλες. Ο στρατηγός von Brauchitsch έφτασε μέχρι το σημείο να κάνει υποχρεωτική την επίσκεψη στους οίκους ανοχής. Ο βαθύτερος λόγος που οδήγησε σ’ αυτή τη διαταγή ήταν ώστε να αντιμετωπιστούν τα αυξανόμενα κρούσματα ομοφυλοφιλίας μεταξύ των Γερμανών στρατιωτών.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι ιερόδουλες υποβάλλονταν σε ιατρικές εξετάσεις ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος εξάπλωσης αφροδισιακών νοσημάτων. Σε αντίθεση με τις μεραρχίες της ηδονής όπου οι γυναίκες εκδίδονταν αμισθί, στους οίκους ανοχής που βρίσκονταν εντός των πόλεων οι στρατιώτες πλήρωναν από το μισθό τους τις ιερόδουλες, ένα ποσό βέβαια που ήταν πολύ μικρό.
Trivia
Την ονομασία Joy Division χρησιμοποίησε το ομώνυμο βρετανικό μουσικό γκρουπ της πανκ, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ’80. Μάλιστα το τραγούδι τους με τίτλο No Love Lost περιέχει ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο House of Dolls.
